Guido van der Werve in Eye filmmuseum in Amsterdam
in het Eye filmmuseum is onder de titel 'Tastbare futiliteit' een overzichtstentoonstelling over het werk van Guido van der Werve te zien. Guido van der Werve is een in Nederland geboren internationale video-kunstenaar. Zijn films gaan over de nutteloosheid van het bestaan en over nietige mens in grootste overweldigende landschapen, het geheel ondersteund door voor de betreffende film zelf gecomponeerde muziek.
Alle films van Guido van der Werve hebben een nummer en een ondertitel. Zijn bekendste werk van is Nummer Acht, everything gona be alright, gemaakt in 2007, waarin hij zelf stoďcijns over een desolate ijsvlakte loopt, terwijl een gigantische ijsbreker hem op de hielen zit. Deze film is destijds gekocht door aangekocht door het Moma (Museum of Modern Art) in New York.   Voor ons interessant is de film Nummer Twaalf, waarin hij geďnspireerd is door schaken en door piano spelen. Nummer Twaalf bestaat uit drie delen. Het eerste deel speelt zich af in de in de Marshall Chess Club in New York, waar Guido van der Werve op de hiernaast afgebeelde schaakpiano een schaakpartij speelt tegen grootmeester Leonid Yudasin. Dit instrument is door Van der Werve zelf bedacht en geconstrueerd; als je een zet op het schaakbord uitvoert dan treedt er onder de tafel een mechanisme in werking en ontstaat er pianomuziek. De schaakpiano is overigens ook in het Eye filmmuseum aanwezig.
De delen twee en drie van Nummer Twaalf hebben geen schaakinhoud, behalve dan dat de zetten van de partij - die nog steeds doorgaat - rechts onder in beeld worden weergegeven. De door groot-meester Yudasin gecomponeerd door eindigt uiteindelijk in een remise. Dit in een - op verzoek van Guido van de Werve – briljante patstelling. Van der Werve gaf destijds (in 2009) een toelichting waarom het schaakspel een hoofdrol in Nummer twaalf had gekregen: “Hij laat de nietigheid van de mens zien tegenover de oneindigheid van de wereld om hem heen. Dit wordt geďllustreerd in het eerste deel door het immense aantal verschillende schaakpartijen dat mogelijk is.” In deel 2 en deel 3 buigt Van der Werve zich over andere oneindigheidsvraagstukken: het schier oneindige aantal sterren en het stemmen van een piano. De beelden zijn geschoten op Mount St. Helens en ergens op de St. Andreas breuklijn. De motivatie om voor een drieluik te kiezen zit daarbij in een analogie met de drie fasen van een schaakpartij: opening, middenspel en eindspel.
In 2009 was deze film Nummer twaalf reeds onderdeel van een tentoonstelling onder de titel Minor Pieces (“lichte stukken”) in de Hallen in Haarlem. In die tentoonstelling die destijds ook door een aantal leden van de Motiefgroep - waaronder mijzelf - bezocht is werden toen de films Nummer twaalf, Nummer zes, Nummer vier en de schaakpiano uit het oeuvre van Guido ter Werve vertoond. Momenteel is Van der Werve bezig met een nieuwe film, Nummer achttien. Het idee ontstond nadat hij een ernstig verkeersongeluk kreeg. De film is sterk autobiografisch en gaat onder meer over zijn zware revalidatieproces. Een deel van de nieuwe film is in de tentoonstelling te zien. Bij deze tentoonstelling verschijnt ook een boek. In dit boek worden alle werken van Guido van der Werve beschreven en in beeld gebracht. Daarbij benaderen de diverse auteurs het werk van Guido van der Werve vanuit verschillende perspectieven. En naast een interview en een literaire bijdrage bevat het boek tevens een essays over schaken en over de rol van muziek. De prijs is € 29.95 De tentoonstelling is nog te zien tot en met 29 mei 2022.